นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
เด็กชายจากดาวเหงา เด็กสาวจากดาวโศก
นิยายเรื่องสั้น บทลำนำของนิทานกวี บ้างก็สะท้อนความสุข บ้างก็ขีดเขียนด้วยความทุกข์ กวีชีวิตที่ไม่มีวันสิ้นสุด ต่างร่ายรำขับขานกันออกไป #กวีบทที่1.
ผู้เข้าชมรวม
126
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
126
หมวด : ซึ้งกินใจ
อัปเดตล่าสุด : 24 ธ.ค. 59 / 02:09 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
นิยายเรื่องสั้น ที่แต่งเติมสีสัน เป็นนิทานกวี คล้ายบทพูด แต่ท่วงทำนองอาจเหมือนดั่งบทเพลง ลองเข้ามาอ่านกันดูซิ.....คุณอาจไม่ชอบ แต่คุณอาจจะไม่อยากผ่านเลยไป.
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เ็ายาาวเหา.........
ไลแสนไล ไลออไป ยัมีาววหนึ่ ลอยล่อเว้ว้า าวที่มีเพียท้อฟ้าสีราม าวที่มีเพียเสียระิบ อเ็าย..........
"ผมเหา ผมเหา"
เ็สาวาาวโศ.......
ใล้ ับาวเหา ยัมีาวที่มีวามเศร้าเป็นเหมือนอาาศ าววน้อย ที่มีแ่สีเทา าวที่มีแ่เสียเศร้า เสียสะอื้นเบาๆ............
"หนูเสียใ หนูเสียใ"
เ็ายาวเหาเฝ้าเพียรถาม เ็สาวาวโศยัสสัย
ทำไมนะ?....ทำไม? ผมึไม่มีใร สัน
ีวิหนูว่าเปล่า....หนูเสียใ่อทุสิ่
"ผม.......รู้สึเหมือนถู ทิ้"
"หนู......... ไม่มีสิ่ใ น่ารื่นรม์"
เ็าย ึมีรอยแหว่ เ็สาว ึมีรูโหว่
เ็าย ึอภาวนา เ็สาว ึออธิาน
"โปรเถินะ ุท้อฟ้าสีราม.....ผมอมีเพื่อนสัน"
" อให้หนูสมหวันะ ุทะเลสีเทา......หนูอมีใรสันที่เ้าใ"
อยู่มาวันหนึ่ าวเหาและาวโศ หมุนมาเอันนใล้
เ็ายาาวเหา ไ้มอเห็น เ็สาวาาวโศ
เ็สาวาาวโศ ไ้สบาับ เ็ายาาวเหา
เ็ายาวเหา ีใ ่อแ่นี้ไป "ผมะไม่เหาอย่าเย"
เ็สาวาวโศ เอียอาย หาไ้พูุย ับเ็าย "หนูะมีนที่เ้าใ"
"สวัสี"
"สวัสี"
เ็ายถามเ็สาว "เราะเป็นเพื่อนันไ้ใหม?"
เ็สาวพยัหน้าอบ แล้วถามลับไป "เราะเ้าใันใ่ใหม?"
เ็ายยิ้มล.....
เ็ายเอื้อมมือไปปิ รูโหว่ อเ็สาว
เ็สาวยมือึ้นปิ รอยแหว่ อเ็าย
"สัานะ"
" สัา๊ะ"
ว่าเราะ่วยัน.........
เ็ายึวนเ็สาว ออเินทา
ุมุ่หมายารเินทาือาวสุที่สีสันสใส......
เ็สาว บอเ็าย ว่ามันไลแสนไล .....
เ็าย ปลอบเ็สาว ว่าอย่าลัวไป
"เพราะเรามีันและัน"
เ็ายาวเหา และ เ็สาวาวโศ ึเริ่มออเินทา
รอ่อนนะ เ้าาวสุอันสีสันสใส
ถึแม้ว่าระยะทา มันะไลแสนไล.....
แ่ว่าพวเรา ะฝ่าฟันไป ให้ถึาววน้อย อันแสนมหัสรรย์
ทว่า......เส้นทาที่ะไปยัาวแสนสุ ยาวไลนั
อีทั้้อเอับอุปสรร ยายิ่นั โหมระหน่ำ
ไม่ว่าะเป็นพาุยุแห่ีวิที่โรธา และทะเลเ้าน้ำาที่เ็สาวเยเผิ
วันหนึ่ เ็ายึเผลอหลับ เพราะ วามเหนื่อยอ่อน
เ็สาวอ่อนแร เพราะ วามเหนื่อยล้า
มือ้าหนึ่ที่อยปิ รูโหว่ และ รอยแหว่ ให้ันและัน ึหมแร
่าน่าเริ่มไม่สนใันและัน เหมือนอย่าเย.......
เ็สาวึเริ่มสะอื้น และ ่อว่า
"ไหนเธอบอว่า ะเ้าใ เธอเบื่อันแล้วใ่ใหม นี?"
เ็าย้มหน้ารับผิ
"็เราเหนื่อยเราล้า แ่เธอยัะเป็นเพื่อน ับเราอยู่ใหม?"
เ็สาวเบือนหน้า แล้วเินาไป....
เ็ายเริ่มร้อให้........้อเหาเหมือนอย่าเย
เวลาผ่านไป...............หลายสิบปี
เ็ายาวเหาเริ่มเิบให่ ผ่านาลเวลา้วยวามเ้าใ
และรั้นี้เาะออเินทาไป
ามหาเ็สาวาวโศแล้วบอับเธอ.........
เา มอหน้าเธอ แล้วทัทาย
เธอ สบาเา แล้วยิ้มให้
"สวัสีรับ"
"สวัสีะ"
เมื่อ เา และ เธอ ไ้เอหน้า
ลับทำไ้เพียแ่ทัทาย
แ่ยัมีอีหลายล้านำ ที่เา และ เธอ อยาะพูออมา............
วันนี้........เา และ เธอ ยัเินทา ามหาเ้าาวสุ
เธอ และ เา ไม่ไ้เอื้อมมือไปปิ รอยแหว่ และ รูโหว่ ให้ันอีแล้ว
แ่ เา และ เธอ ่าปิ รูโหว่ และ รอยแหว่ ้วยมืออัวเอ
แ่็บ่อยรั้นะ..................ที่พวเาิถึัน
ึ ใ้มืออี้าที่เหลือ ไปับมือ "ันและัน"
แล้วพาันออเินทา่อไป.........
THE END
ผลงานอื่นๆ ของ Sorayameaw ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Sorayameaw
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น